Created Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2025
Μετάφραση του: Fuentes A, Ackermann RR, Athreya S, et al. AAPA Statement on Race and Racism. Am J Phys Anthropol. 2019;169:400– 402. https://doi.org/10.1002/ajpa.23882
Agustín Fuentes^1 | Deborah Bolnick^4 |
Rebecca Rogers Ackermann^2 | Sheela Athreya^3 |
Tina Lasisi^5 | Sang-Hee Lee^6 | Shay-Akil McLean^7 | Robin Nelson^8
^1 University of Notre Dame, Notre Dame, Indiana, USA ^2 University of Cape Town, Cape Town, South Africa ^3 Texas A&M, College Station, Texas, USA ^4 University of Connecticut, Storrs, Connecticut, USA ^5 Penn State University, University Park, Pennsylvania, USA ^6 UC Riverside, Riverside, California, USA ^7 University of Illinois, Urbana-Champaign, Illinois, USA ^8 Santa Clara University, Santa Clara, California, USA
Correspondence Email: afuentes@nd.edu
Η Δήλωση της AAPA για τη Φυλή και τον Ρατσισμό συντάχθηκε από την υποεπιτροπή της AAPA που είχε αναλάβει την αναθεώρηση της προηγούμενης δήλωσης της AAPA για τις Βιολογικές Πτυχές της Φυλής, η οποία είχε δημοσιευθεί στο American Journal of Physical Anthropology, τόμ. 101, σελ. 569–570, το 1996. Η υποεπιτροπή της Επιτροπής για τη Διαφορετικότητα (COD) απαρτιζόταν (με αλφαβητική σειρά) από τους: Rebecca Ackermann, Sheela Athreya, Deborah Bolnick, Agustín Fuentes (πρόεδρος), Tina Lasisi, Sang-Hee Lee, Shay-Akil McLean και Robin Nelson. Η δήλωση έγινε ομόφωνα δεκτή από την Εκτελεστική Επιτροπή της AAPA στη συνεδρίασή της στις 27 Μαρτίου 2019, στην 88η Ετήσια Συνάντηση στο Κλίβελαντ του Οχάιο, και είναι διαθέσιμη στον ιστότοπο της AAPA στη διεύθυνση (http://physanth.org/).
Η φυλή δεν παρέχει ακριβή απεικόνιση της ανθρώπινης βιολογικής ποικιλότητας. Δεν ήταν ποτέ ακριβής στο παρελθόν, και παραμένει ανακριβής όταν γίνεται αναφορά στους σύγχρονους ανθρώπινους πληθυσμούς. Οι άνθρωποι δεν χωρίζονται βιολογικά σε διακριτούς ηπειρωτικούς τύπους ή φυλετικές γενετικές ομάδες (racial genetic clusters). Αντίθετα, η δυτική έννοια της φυλής πρέπει να γίνει κατανοητή ως ένα σύστημα ταξινόμησης που αναδύθηκε από, και προς υποστήριξη, της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, της καταπίεσης και των διακρίσεων. Επομένως, δεν έχει τις ρίζες της στη βιολογική πραγματικότητα, αλλά σε πολιτικές διακρίσεων. Εξαιτίας αυτού, τους τελευταίους πέντε αιώνες, η φυλή έχει καταστεί μια κοινωνική πραγματικότητα που δομεί τις κοινωνίες και τον τρόπο που βιώνουμε τον κόσμο. Υπό αυτήν την έννοια, η φυλή είναι πραγματική, όπως και ο ρατσισμός, και αμφότερα έχουν πραγματικές βιολογικές συνέπειες.
Οι άνθρωποι μοιράζονται συντριπτικά μεγάλο ποσοστό του DNA τους (99,9%). Παρά ταύτα, τα άτομα εμφανίζουν σημαντική γενετική και φαινοτυπική μεταβλητότητα. Οι αλληλεπιδράσεις γονιδιώματος/περιβάλλοντος, οι τοπικές και περιφερειακές βιολογικές μεταβολές διαχρονικά, καθώς και η γενετική ανταλλαγή ανάμεσα σε πληθυσμούς, έχουν παραγάγει την ποικιλία που παρατηρούμε σήμερα στους ανθρώπους. Σημαντικό είναι ότι οι παραλλαγές δεν κατανέμονται εντός του είδους μας με τρόπο που να αντιστοιχεί καθαρά σε κοινωνικά αναγνωρισμένες φυλετικές ομάδες. Αυτό ισχύει ακόμη και για όψεις της ανθρώπινης ποικιλότητας στις οποίες συχνά δίνεται έμφαση σε συζητήσεις περί φυλής, όπως τα χαρακτηριστικά του προσώπου, το χρώμα του δέρματος και ο τύπος μαλλιών. Καμία ομάδα ανθρώπων δεν είναι, ούτε υπήρξε ποτέ, βιολογικά ομοιογενής ή «καθαρή». Επιπλέον, οι ανθρώπινοι πληθυσμοί δεν είναι —και ποτέ δεν υπήρξαν— βιολογικά διακριτοί, πραγματικά απομονωμένοι ή σταθεροί.
Αν και η φυλή δεν απεικονίζει με ακρίβεια τα πρότυπα της ανθρώπινης βιολογικής ποικιλότητας, πληθώρα επιστημονικών ερευνών δείχνει ότι ο ρατσισμός, δηλαδή η προκατάληψη εναντίον κάποιου λόγω της φυλής του και η πίστη στην εγγενή ανωτερότητα και κατωτερότητα διαφορετικών φυλετικών ομάδων, επηρεάζει τη βιολογία, την υγεία και την ευημερία μας. Αυτό σημαίνει ότι η φυλή, αν και δεν αποτελεί επιστημονικά ακριβή βιολογική έννοια, μπορεί να έχει σημαντικές βιολογικές συνέπειες εξαιτίας των επιπτώσεων του ρατσισμού. Η πίστη στις φυλές ως φυσική πτυχή της ανθρώπινης βιολογίας, καθώς και οι θεσμικές και δομικές ανισότητες (ρατσισμός) που αναδύθηκαν σε συνάρτηση με τέτοιες πεποιθήσεις στο ευρωπαϊκό αποικιοκρατικό πλαίσιο, συνιστούν μερικά από τα πλέον επιβλαβή στοιχεία στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Η έννοια της φυλής έχει αναπτυχθεί σε άμεση συνάρτηση με τις ρατσιστικές ιδεολογίες κατά τους τελευταίους πέντε αιώνες, και η βιολογική ανθρωπολογία έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη δημιουργία και τη διαιώνιση τόσο της έννοιας της φυλής όσο και των ρατσιστικών ιδεολογιών. Οι ρατσιστικές πολιτικές δοξασίες δεν θα έπρεπε να τυγχάνουν υποστήριξης από επιστημονικές δραστηριότητες, αλλά στην πράξη ο ρατσισμός έχει συν-διαμορφωθεί με ανακριβείς απεικονίσεις της ανθρώπινης ποικιλότητας που παρείχαν οι επιστήμονες. Στην πορεία της ιστορίας μας, η AAPA, όπως και πολλοί από τα μέλη της, υπήρξαν συνένοχοι στην παραγωγή και παγίωση ρατσιστικών ιδεολογιών μέσω της κατάχρησης, παραποίησης ή προκατειλημμένης παραγωγής επιστημονικής πληροφορίας. Αναγνωρίζουμε αυτήν την ιστορία και τονίζουμε ότι δεν πρέπει να την αποσιωπήσουμε, ακόμη κι όταν επιδιώκουμε να τερματίσουμε αυτές τις πρακτικές και να αποτρέψουμε την επανεμφάνιση παρερμηνειών σχετικά με τη φυλή στο μέλλον.
Παρότι η επιστήμη συχνά παρουσιάζεται ως αντικειμενική, απολίτικη και απροκατάληπτη, πολλές υποτιθέμενα βιολογικές έννοιες της φυλής έχουν ενσωματωμένα πολιτισμικά στερεότυπα, προκαταλήψεις και εθνοκεντρικές αντιλήψεις. Αναγνωρίζουμε ότι παρωχημένες και ανακριβείς ιδέες περί φυλής και ρατσισμού εξακολουθούν να επηρεάζουν την επιστημονική έρευνα σήμερα και ενίοτε ενσωματώνονται σε αυτό που εκ πρώτης όψεως φαίνεται «σύγχρονη», τεχνολογικά προηγμένη επιστήμη. Αντιτασσόμαστε σε τέτοιες πρακτικές.
Ως επιστήμονες, επιδιώκουμε να εξαλείψουμε τις επιρροές προκατάληψης, φυλετικού προφίλ και άλλων εσφαλμένων τρόπων σκέψης για την ανθρώπινη ποικιλότητα από τα ερευνητικά μας σχέδια, τις ερμηνείες επιστημονικών δεδομένων και την παρουσίαση των αποτελεσμάτων μας. Αυτό δεν οφείλεται απλώς σε ανησυχίες για το πώς μη επιστήμονες χρησιμοποιούν την επιστημονική έρευνα· αφορά επίσης στο πώς οι ίδιοι οι επιστήμονες συλλαμβάνουν, εφαρμόζουν, αναλύουν και παρουσιάζουν την έρευνά τους. Προσφέρουμε αυτή τη δήλωση ως βάση για όσα γνωρίζουμε σχετικά με τη φυλή και τον ρατσισμό, προκειμένου να κάνουμε καλύτερη επιστήμη και να μεταφέρουμε καλύτερα όσα γνωρίζουμε για την ανθρώπινη βιολογική ποικιλότητα σε ευρύτερα ακροατήρια.
Οι φυλετικές κατηγορίες δεν παρέχουν ακριβή εικόνα της ανθρώπινης βιολογικής ποικιλότητας. Ποικιλότητα υπάρχει εντός και μεταξύ πληθυσμών σε όλον τον πλανήτη, και ομάδες ατόμων μπορούν να διαφοροποιηθούν με πρότυπα ομοιότητας και διαφοράς, αλλά αυτά τα πρότυπα δεν ευθυγραμμίζονται με κοινωνικά ορισμένες φυλετικές ομάδες (όπως λευκοί και μαύροι) ή με ηπειρωτικά ορισμένα γεωγραφικά συμπλέγματα (όπως Αφρικανοί, Ασιάτες και Ευρωπαίοι). Αυτό που έχει χαρακτηριστεί ως «φυλή» δεν συνιστά διακριτές βιολογικές ομάδες ή εξελικτικά ανεξάρτητες γραμμές. Επιπλέον, αν και φυσικά χαρακτηριστικά όπως το χρώμα του δέρματος και η υφή των μαλλιών συχνά τονίζονται στις φυλετικές ταξινομήσεις, και συχνά γίνονται υποθέσεις για το πρότυπο γενετικής ποικιλότητας σε σχέση με την ηπειρωτική γεωγραφία, κανένα από αυτά δεν ακολουθεί φυλετικές γραμμές. Η κατανομή της βιολογικής ποικιλότητας στο είδος μας δείχνει ότι οι κοινωνικά αναγνωρισμένες φυλές μας δεν αποτελούν βιολογικές κατηγορίες.
Παρότι οι ανθρώπινες φυλετικές ομάδες δεν αποτελούν βιολογικές κατηγορίες, η «φυλή» ως κοινωνική πραγματικότητα —ως τρόπος οργάνωσης των κοινωνιών και βίωσης του κόσμου— είναι απολύτως πραγματική. Οι φυλετικές ομάδες που αναγνωρίζουμε στη Δύση έχουν κοινωνικά, πολιτικά και νομικά συγκροτηθεί τα τελευταία πέντε αιώνες. Αναπτύχθηκαν σε συνάρτηση με την ευρωπαϊκή αποικιακή επέκταση και την ανάδυση αμερικανικών και ευρωπαϊκών κοινωνιών, με ιστορικά τεκμηριωμένες πορείες που διαμορφώθηκαν και δομήθηκαν από φυλετικές ιεραρχίες, ανισότητες εξουσίας, οικονομική εκμετάλλευση, αποστέρηση, εκτοπισμό, γενοκτονία και θεσμικό ρατσισμό. Αυτές οι πρακτικές εδράζονται σε παραδοχές περί εγγενών, φυσικών διαφορών μεταξύ Ευρωπαίων και άλλων λαών, και τα συστήματα φυλετικής ταξινόμησης συνδέονται στενά με τις ιστορίες του ευρωπαϊκού εποικιστικού αποικισμού, της αυτοκρατορίας και της δουλείας. Η ταξινόμηση των ανθρώπων σε διαφορετικές φυλές δεν υπήρξε ποτέ πλήρως αθώα, απροκατάληπτη ή απολιτική· η φυλετική ταξινόμηση υπηρέτησε επί μακρόν τη δικαιολόγηση της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, των διακρίσεων και του δομικού ρατσισμού. Σημαντικό είναι ότι οι φυλετικές κατηγορίες έχουν μεταβληθεί με την πάροδο του χρόνου, αντανακλώντας τους τρόπους με τους οποίους οι κοινωνίες μεταβάλλουν τη σύνθεσή τους σε κοινωνικό, πολιτικό και ιστορικό επίπεδο, την πρόσβαση στους πόρους και τις πρακτικές καταπίεσης.
Οι άνθρωποι μοιράζονται τη συντριπτική πλειονότητα (99,9%) του DNA τους. Παρά ταύτα, τα άτομα παρουσιάζουν σημαντική γενετική και φαινοτυπική μεταβλητότητα, ακόμη και εντός της ίδιας κοινότητας. Καμία ομάδα ανθρώπων δεν είναι, ούτε υπήρξε ποτέ, βιολογικά ομοιογενής ή «καθαρή». Επιπλέον, οι ανθρώπινοι πληθυσμοί δεν είναι —και ποτέ δεν υπήρξαν— βιολογικά διακριτοί, απομονωμένοι ή στατικοί. Οι κοινωνικά ορισμένες φυλετικές κατηγορίες δεν αντιστοιχούν με ακρίβεια στα γενετικά πρότυπα του είδους μας: η γενετική μεταβλητότητα εντός και μεταξύ ανθρώπινων ομάδων δεν ακολουθεί φυλετικές γραμμές.
Οι περισσότερες γενετικές παραλλαγές μεταβάλλονται κλιμακωτά, αλλάζοντας σταδιακά στον γεωγραφικό χώρο ανεξάρτητα από φυλετικά όρια. Παρατηρείται επίσης μεγαλύτερη γενετική ποικιλότητα στους αφρικανικούς και αφροδιασπορικούς πληθυσμούς σε σύγκριση με άλλους πληθυσμούς, ενώ οι γενετικές παραλλαγές που βρίσκονται εκτός Αφρικής αποτελούν σε μεγάλο βαθμό υποσύνολο αυτών που υπάρχουν εντός αυτής. Επιπλέον, η ποικιλότητα μειώνεται γενικά στους πληθυσμούς που βρίσκονται μακρύτερα από την Αφρική. Επειδή η ανθρώπινη εξελικτική γραμμή αναδύθηκε πρώτα στην αφρικανική ήπειρο, η μακρύτερη ιστορία πληθυσμών εκεί επέτρεψε τη συσσώρευση περισσότερης γενετικής παραλλακτικότητας, ενώ επαναλαμβανόμενες μειώσεις της ποικιλότητας συνέβησαν εκτός Αφρικής καθώς οι άνθρωποι διασπείρονταν και ιδρύονταν νέοι πληθυσμοί. Τα σημερινά πρότυπα ποικιλότητας αντανακλούν επίσης μεταγενέστερες μεταναστεύσεις και γενετική ανταλλαγή, με τη γεωγραφική απόσταση, την τοπογραφία και τις κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις να επηρεάζουν τη συχνότητα/έκταση των αλληλεπιδράσεων και την κατανομή των γενετικών παραλλαγών τόσο σε κοσμοπολίτικους όσο και σε μη κοσμοπολίτικους πληθυσμούς ανά τον κόσμο. Η φυσική επιλογή και η προσαρμογή σε τοπικά περιβάλλοντα έχουν επίσης επιδράσει στους πληθυσμούς.
Τα τεστ γενετικής καταγωγής μπορούν να αναγνωρίσουν συμπλέγματα ατόμων με βάση πρότυπα γενετικής ομοιότητας και διαφοράς, αλλά τα συγκεκριμένα συμπλέγματα που προκύπτουν εξαρτώνται από τα άτομα που περιλαμβάνονται στην ανάλυση. Τα τεστ γενετικής καταγωγής τείνουν επίσης να ταυτίζουν τους σημερινούς λαούς και τα σύγχρονα πρότυπα γενετικής παραλλακτικότητας με εκείνα που υπήρχαν στο παρελθόν, παρότι δεν είναι ταυτόσημα. Υπό αυτήν την έννοια, τα τεστ καταγωγής συχνά υπεραπλουστεύουν και παρερμηνεύουν την ιστορία και τα πρότυπα της ανθρώπινης γενετικής παραλλακτικότητας, και το κάνουν με τρόπους που υποδηλώνουν μεγαλύτερη συμφωνία ανάμεσα στα γενετικά πρότυπα και τις πολιτισμικά ορισμένες κατηγορίες απ’ ό,τι πραγματικά υπάρχει.
Η σωματική, ή φαινοτυπική, ποικιλότητα στο είδος μας αντανακλά τις αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στο γονιδίωμα ενός ατόμου και στο περιβάλλον του. Οι αλληλεπιδράσεις γονιδιώματος/περιβάλλοντος και η γονιδιακή ροή εντός του είδους μας παράγουν την πληθώρα φαινοτύπων που παρατηρούμε σήμερα στους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων χαρακτηριστικών όπως η μορφολογία του κρανίου (μορφή κεφαλής, μορφή ρινός, οδοντικά χαρακτηριστικά) και πτυχών της σωματικής διάπλασης.
Η περισσότερη φαινοτυπική ποικιλότητα είναι συνεχής και, επομένως, κατανοείται με όρους συχνοτήτων και κατανομών χαρακτηριστικών. Η προσαρμογή, η ιστορία πληθυσμών και ουδέτερες εξελικτικές δυνάμεις έχουν διαμορφώσει τις συχνότητες και την κατανομή της ποικιλότητας που παρατηρούμε σήμερα και στο παρελθόν. Τα περισσότερα χαρακτηριστικά είναι επίσης πολυγονιδιακά (επηρεασμένα από πολλαπλά γονίδια ή τόπους), και η κατανόησή μας για τη γενετική τους βάση παραμένει ελλιπής.
Το περιβάλλον διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της ανθρώπινης φαινοτυπικής ποικιλότητας. Το περιβάλλον, στην ευρύτερη έννοια, περιλαμβάνει τα πάντα, από το ενδομήτριο περιβάλλον έως τη διατροφή ή την ποιότητα του αέρα κατά την ανάπτυξη και εξέλιξη, και καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής. Ως παράδειγμα, τα περιβαλλοντικά συγκεκριμένα επίπεδα υπεριώδους ακτινοβολίας διαδραμάτισαν ουσιώδη ρόλο στην εξέλιξη της ποικιλότητας στο ανθρώπινο χρώμα δέρματος. Επιπλέον, πέρα από τη συσχέτιση με περιβαλλοντικούς παράγοντες και τη γεωγραφία, η ανθρώπινη φαινοτυπική ποικιλότητα μπορεί να κατανέμεται εντός και μεταξύ ομάδων σύμφωνα με το φύλο, την ηλικία και ακόμη και διάφορα τοπικού επιπέδου περιβάλλοντα, όπως η κοινωνικοοικονομική τάξη ή η κάστα.
Επειδή το περιβάλλον γενικά μεταβάλλεται σταδιακά όσο μεταβάλλονται το γεωγραφικό πλάτος/μήκος, η περισσότερη φαινοτυπική ποικιλότητα στους ανθρώπους κατανέμεται κλιμακωτά στον γεωγραφικό χώρο. Ως αποτέλεσμα, οι ανθρώπινοι φαινότυποι μεταβάλλονται σε συχνότητα σε ένα εύρος πληθυσμών, και δεν είναι απλώς παρόντες ή απόντες κατά πληθυσμό ή ήπειρο. Αυτό ισχύει ακόμη και για όψεις της ανθρώπινης ποικιλότητας που θεωρήθηκαν στενά συνδεδεμένες με τη φυλή, όπως τα χαρακτηριστικά προσώπου, το χρώμα δέρματος και ο τύπος μαλλιών. Για παράδειγμα, το χρώμα του δέρματος, χαρακτηριστικό που παραδοσιακά συσχετίστηκε με φυλετικές κατηγορίες, είναι προϊόν μακροχρόνιας εξέλιξης που εμπλέκει περισσότερους από 37 γενετικούς τόπους, τοπικούς περιβαλλοντικούς παράγοντες, μεταναστεύσεις και γονιδιακή ροή ανάμεσα σε πληθυσμούς. Ως τέτοιο, το χρώμα του δέρματος εμφανίζει κλιμακωτή κατανομή που δεν μπορεί να διαχωριστεί σε διακριτές κατηγορίες. Παρόμοιοι φαινότυποι έχουν προκύψει σε συγγενείς αλλά και σε μη συγγενείς ομάδες που προσαρμόστηκαν σε παρόμοια περιβάλλοντα, συμπεριλαμβανομένων γενετικών παραλλαγών για τη φωτεινή χροιά του δέρματος οι οποίες, για παράδειγμα, εξελίχθηκαν τόσο εντός όσο και εκτός της αφρικανικής ηπείρου.
Όπως και η γενετική ποικιλότητα του ανθρώπου, η φαινοτυπική ποικιλότητα στο είδος μας δεν ακολουθεί φυλετικές γραμμές. Η φυλή συνιστά έναν αυθαίρετο και τεχνητό διαχωρισμό της συνεχούς ποικιλότητας και, επομένως, δεν παρέχει ακριβή αναπαράσταση της ανθρώπινης φαινοτυπικής ποικιλότητας ή των ομοιοτήτων και διαφορών μεταξύ πληθυσμών.
Η γενετική και η φαινοτυπική ποικιλότητα που υπάρχει στο είδος μας αντανακλά το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι που ζουν σήμερα ανήκουν σε ένα και μόνο είδος, τον Homo sapiens, και μοιράζονται κοινή καταγωγή. Το γένος μας (Homo) εξελίχθηκε πριν από 2,5 έως 3 εκατομμύρια χρόνια στην Αφρική και μετανάστευσε εντός και εκτός αυτής περίπου πριν από 1,8 εκατομμύρια χρόνια. Ο πρώιμος Homo αποτελούνταν από έναν αριθμό διαφορετικών μορφών (πιθανώς ειδών), μερικές από τις οποίες συνυπήρχαν στον χρόνο και στον χώρο, αλλά όλες ήταν σαφώς ανθρώπινες (και όχι «πιθηκοειδείς»), με πολιτισμούς εργαλείων και προσαρμογές για εξαιρετικά αποτελεσματική δίποδη κίνηση. Τα στοιχεία δείχνουν ότι τα πρώιμα είδη όπως ο Homo erectus, ως ικανοί τροφοσυλλέκτες-κυνηγοί, ήταν λειτουργικά άτριχα και, κατά πάσα πιθανότητα, παρουσίαζαν βιολογική ποικιλότητα, συμπεριλαμβανομένης της ποικιλίας χρώματος δέρματος, αντίστοιχης με την ποικιλότητα που παρατηρείται σήμερα σε ολόκληρο τον ισημερινό κόσμο.
Το είδος μας, ο Homo sapiens, αναδύθηκε μέσα από μια σύνθετη διαδικασία μετανάστευσης, αλληλεπίδρασης και ανταλλαγής γονιδίων κατά τη διάρκεια των τελευταίων μερικών εκατοντάδων χιλιάδων ετών ή και περισσότερο. Γενετικά και μορφολογικά στοιχεία υποδηλώνουν ότι η ροή γονιδίων συνέβη επανειλημμένα μεταξύ διαφορετικών πληθυσμών κατά το Ύστερο Πλειστόκαινο· πολλές από αυτές τις γενεαλογίες συνεισέφεραν στοιχεία στη γενετική μας σύσταση, τα οποία ήταν κρίσιμα για την επιτυχία μας ως ενός ποικιλόμορφου και προσαρμοστικού είδους. Είμαστε όλα, στην ουσία, υβρίδια, με την ανθρωπότητα να προκύπτει από πολλές αλληλένδετες γενεαλογίες — γενεαλογίες που δεν μπορούν να διαχωριστούν σε διακριτές μονάδες με σαφή αναπαραγωγικά φράγματα. Καθ’ όλη την ανθρώπινη εξελικτική ιστορία, η γενετική και η φαινοτυπική ποικιλότητα εμφανίζει σταδιακές και συνεχείς κατανομές στον γεωγραφικό χώρο (κλινές), οι οποίες διαμορφώθηκαν από προσαρμογές σε νέα περιβάλλοντα που προέκυψαν ως αποτέλεσμα μετανάστευσης και ροής γονιδίων.
Οι ομαδοποιήσεις ανθρώπων που υπάρχουν στο είδος μας είναι κοινωνικά ορισμένες, δυναμικές και διαρκώς εξελισσόμενες — συγχωνεύσεις κοινωνικά και βιολογικά αλληλεπιδρώντων ατόμων με διαρκώς μεταβαλλόμενα όρια, που αντανακλούν τους μυριάδες τρόπους με τους οποίους άτομα, οικογένειες και άλλες κοινωνικές ομάδες δημιουργούν δεσμούς, μετακινούνται, εμπορεύονται, συνάπτουν σχέσεις, αναπαράγονται και μεταβάλλουν τις κοινωνικές τους ταυτότητες και προσκολλήσεις μέσα στον χρόνο. Η φυλή δεν αποτυπώνει αυτές τις ιστορίες ούτε τα πρότυπα της ανθρώπινης βιολογικής ποικιλότητας που αναδύθηκαν ως αποτέλεσμα. Ούτε παρέχει σαφή εικόνα της γενετικής καταγωγής. Αντανακλά, ωστόσο, την κληρονομιά ρατσιστικών ιδεολογιών, καθώς και τις κοινωνικοπολιτικές παραμέτρους, τις πολιτισμικές ταυτότητες και τις κοινωνικές εμπειρίες που επικράτησαν στις εποχές κατά τη διάρκεια και μετά την απαρχή του ευρωπαϊκού αποικισμού εγκατάστασης. Η φυλή θα πρέπει επομένως να ιδωθεί ως ένα παράδειγμα για την ταξινόμηση ατόμων και πληθυσμών σε μονάδες με βάση ιστορικά συμφραζόμενα και κοινωνικά, πολιτισμικά και πολιτικά κίνητρα.
Αν και η «φυλή» δεν είναι βιολογία, ο ρατσισμός πράγματι επηρεάζει τη βιολογία μας, ιδίως την υγεία και την ευημερία μας. Ο ρατσισμός είναι προκατάληψη ενάντια σε κάποιο λόγω της φυλής του, στο πλαίσιο μιας πίστης στην εγγενή ανωτερότητα ή κατωτερότητα διαφορετικών φυλετικών ομάδων, η οποία ενισχύεται από θεσμικές και ιστορικές δομές. Οι διαπροσωπικές εμπειρίες ρατσισμού και ο δομικός ρατσισμός περιλαμβάνουν, αλλά δεν περιορίζονται σε, απροκάλυπτη καταπίεση, φυσική υποδούλωση, αποστέρηση ή εκτόπιση, μειωμένη πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, οικονομικές και εκπαιδευτικές διακρίσεις, ιστορίες διαχωρισμού και υλική στέρηση. Ένα εκτενές σώμα ερευνών καταδεικνύει τους πολλούς τρόπους με τους οποίους ο ρατσισμός μπορεί να επηρεάσει το πώς τα σώματά μας, τα ανοσοποιητικά μας συστήματα και ακόμη και οι γνωστικές μας διεργασίες αντιδρούν και αναπτύσσονται. Αυτό σημαίνει ότι η «φυλή», ενώ δεν αποτελεί επιστημονικά ακριβή βιολογική έννοια, μπορεί να έχει σημαντικές βιολογικές συνέπειες λόγω των επιπτώσεων του ρατσισμού. Η πίστη στις «φυλές» ως φυσικές πτυχές της ανθρώπινης βιολογίας και οι δομές ανισότητας (ρατσισμός) που απορρέουν από τέτοιες πεποιθήσεις είναι ανάμεσα στα πιο επιζήμια στοιχεία της ανθρώπινης εμπειρίας τόσο σήμερα όσο και στο παρελθόν.