Created Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2024
[93 Εισαγωγή στο αντίγραφο D: ακυρώνονται πάντα κατά τη διάρκεια περαιτέρω εμπειρίας]
αφού δεν επιτρέπουν αρμονικές συνενώσεις στις οποίες θα μπορούσαν να συγκροτηθούν εμπειρικές ενότητες [Erfahrungseinheiten]. Ας φανταστούμε δηλαδή ότι, με τον τρόπο που περιγράφηκε παραπάνω,[94 υποσημείωση συγγραφέα: Βλ. §49, σελ. 91.] ολόκληρη η φύση, καταρχήν, η φυσική φύση [physische Natur], «εκμηδενίζεται» [vernichtet]: τότε δεν θα υπήρχαν πια ζωντανοί οργανισμοί [Leiber] και επομένως δεν θα υπήρχαν άλλα ανθρώπινα όντα. Δεν θα υπήρχα πλέον ως άνθρωπος: και, κατά μείζονα λόγο, δεν θα υπήρχαν συνάνθρωποι για μένα. Αλλά η συνείδησή μου, όσο και αν τα βιώματα που περιλαμβάνονταν σε αυτήν θα μεταβαλλόταν σε μεγάλο βαθμό, θα παρέμενε ένα ρεύμα απόλυτων βιωμάτων με τη δική του ουσία. Αν είχε απομείνει κάτι που επέτρεπε στα βιώματά μου να συλληφθούν ως «καταστάσεις» ενός προσωπικού
[95 Στο Αντίγραφο D προσωπικού αντικαθίσταται από ανθρώπινου]
Εγώ, καταστάσεις στις αλλαγές των οποίων ταυτόσημες προσωπικές
[96 Στο αντίγραφο D προσωπικές αντικαθίσταται από ανθρώπινα ψυχικές]
ψυχικές ιδιότητες γίνονται εμφανείς, θα μπορούσαμε να διαλύσουμε αυτές τις προσλήψεις [Auffassungen auflösen], να καταργήσουμε [abtun] τις αποβλεπτικές μορφές που συγκροτούν, και να αναχθούμε στα καθαρά βιώματα.
[97 Στο αντίγραφο D, το τελευταίο μέρος αυτής της πρότασης τροποποιήθηκε για να διατυπωθεί:
θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι και αυτές οι συλλήψεις στερούνται υπαρξιακής εγκυρότητας· θα έμεναν τότε δικές μας ως καθαρά βιώματα. Αλλά αν, εξαρχής, αναχθούμε σε αυτό που είναι υπερβατολογικά καθαρό, τότε, ακόμη και στην κανονική περίπτωση που ισχύουν οι εν λόγω συλλήψεις, διατηρούμε τις συνιστώσες πολλαπλότητες]
Οι ψυχικές καταστάσεις επιστρέφουν επίσης σε κανονικότητες απόλυτων βιωμάτων στα οποία συγκροτούνται, στα οποία παίρνουν την αποβλεπτική, και κατά τον τρόπο τους, υπερβατική μορφή «κατάσταση».
Σίγουρα μια συνείδηση χωρίς ζωντανό οργανισμό και, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, επίσης χωρίς ψυχισμό, μια συνείδηση που δεν είναι προσωπική,
[98 Στα αντίγραφα A και D το «δεν είναι προσωπική» υποκαθίσταται από το «δεν εμψυχώνει έναν ανθρώπινο οργανισμό»]
είναι νοητή. Δηλαδή, ένα ρεύμα συνείδησης στο οποίο δεν συγκροτήθηκαν οι αποβλεπτικές ενότητες της εμπειρίας [intentionalen Erfahrungseinheiten], o οργανισμός, η ψυχή και το εμπειρικό Εγώ-υποκείμενο, στο οποίο όλες αυτές οι εμπειρικές έννοιες, και επομένως η έννοια ενός βιώματος με την ψυχολογική έννοια (ως ενός βιώματος ενός
[99 Εισαγωγή στο αντίγραφο D: Αντικειμενικά πραγματικού]
προσώπου, ενός έμψυχου Εγώ),
ήταν χωρίς καμία βάση και, σε κάθε περίπτωση, χωρίς καμία εγκυρότητα. Όλες οι εμπειρικές ενότητες, και επομένως και τα ψυχολογικά βιώματα, είναι δείκτες που υποδεικνύουν συσχετίσεις απόλυτων βιωμάτων [absolute Erlebniszusammenhänge]
[100 Εισαγωγή στο αντίγραφο D: — ακριβέστερα, συσχετίσεις ενεργεία και υποκινούμενων δυνατών απόλυτων βιωμάτων —]
έχοντας έναν διακριτικό ουσιαστικό σχηματισμό, μαζί με τον οποίο είναι νοητοί άλλοι σχηματισμοί· όλοι
[101 Εισαγωγή στο αντίγραφο D: εμπειρικές ενότητες]
είναι, με την ίδια έννοια, υπερβατικοί, απλώς σχετικοί, τυχαίοι. Κάποιος πρέπει να πείσει τον εαυτό του ότι η προφάνεια <106> με την οποία γίνεται αποδεκτό κάθε βίωμα στη ζωή του ή στη ζωή του άλλου, και απολύτως θεμιτά, ως μια ψυχολογική και ψυχοφυσική αλληλουχία καταστάσεων ενός έμψυχου υποκειμένου, έχει το όριο της στην προαναφερθείσα θεώρηση: ότι σε αντίθεση με το εμπειρικό
[102 Στο αντίγραφο D το «εμπειρικό» υποκαταστάθηκε από «πραγματικό ψυχολογικό». Προσθήκη στο αντίγραφο D: που αφορά τον άνθρωπο στον κόσμο.]
βίωμα υπάρχει, ως προϋπόθεση για το νόημα αυτής της διαδικασίας, το απόλυτο βίωμα· ότι το τελευταίο δεν είναι μια μεταφυσική κατασκευή αλλά μάλλον κάτι που, στην απολυτότητά του, μπορεί αναμφίβολα να αποδειχθεί, που δίνεται με άμεση εποπτεία από μια αντίστοιχη αλλαγή στη στάση κάποιου. Πρέπει κανείς να πείσει τον εαυτό του ότι οτιδήποτε ψυχικό, με την έννοια που σχετίζεται με την ψυχολογία, την ψυχική προσωπικότητα, τις ψυχικές ιδιότητες, τα βιώματα ή τις καταστάσεις, είναι
[103 Εισαγωγή στο αντίγραφο D: ένα πραγματικό και, κατά την έννοια]
εμπειρικές ενότητες και είναι επομένως, όπως άλλες πραγματικότητες κάθε είδους και επιπέδου, απλώς ενότητες αποβλεπτικής «συγκρότησης» — κατά την έννοιά τους, πραγματικά υπαρκτών: εποπτεύσιμων, βιώσιμων, επιστημονικά προσδιορισμένων βάσει της εμπειρίας, αλλά ακόμα «απλώς αποβλεπτικών» και ως εκ τούτου απλώς «σχετικών». Το να ληφθούν ως υπάρχοντα με την απόλυτη έννοια είναι συνεπώς ένας παραλογισμός [Widersinn]. [Ideen I: 118-9, Ideas I: 127-8]