Created Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2024
[79 Στο αντίγραφο D, αυτή η πρόταση άλλαξε σε:
Ας καταστήσουμε σαφές στον εαυτό μας, πώς η συνείδησή μου, η οποία, όπως τίθεται με την εμμενή της ιδιο-ουσιαστικότητα στην αμιγώς εμμενή εμπειρία, προηγείται πάντα από ό,τι τίθεται και αποδεικνύεται σε αυτήν και έτσι προηγείται από οτιδήποτε, που υπό το όνομα «κόσμος» έχει νόημα και υπαρξιακή εγκυρότητα για μένα — πώς η συνείδησή μου, ούτως ειπείν, μπαίνει στον «κόσμο».
Περιθωριακή σημείωση για το υπόλοιπο αυτής της παραγράφου στο Αντίγραφο D:
Διευκρινίσαμε επαρκώς για τους σκοπούς μας την πεποίθηση ότι η φύση είναι άρρηκτα σχετική με την υποκειμενικότητα που βιώνει τη φύση, που βάσει της εμπειρίας, την γνωρίζει λογικά. Ήδη, με βάση τις απλές γενικές δομικές γραμμές που χαράξαμε, είναι αναπόφευκτο.
(Τόσο η αλλαγή όσο και η σημείωση δημοσιεύονται από τον Schuhmann ως μέρη του Παραρτήματος 49.)]
Βλέπουμε αμέσως ότι μπορεί να το κάνει μόνο με μια ορισμένη [σελ.124] συμμετοχή στην υπέρβαση με την πρώτη, την αρχική έννοια· και αυτή είναι προφανώς η υπέρβαση που ανήκει στην υλική φύση. Μόνο χάρη στην βιωμένη σχέση (Erfahrungsbeziehung) της με τον οργανισμό (Leibe), γίνεται η συνείδηση πραγματικά ανθρώπινη και ζωική, και μόνο έτσι αποκτά μια θέση στον χώρο που ανήκει στη φύση και το χρόνο που ανήκει στη φύση — το χρόνο που μετριέται φυσικά. Υπενθυμίζουμε επίσης στους εαυτούς μας, ότι μόνο δυνάμει της
[80 Προσθήκη στο αντίγραφο D: βίωσης τής]
σύνδεσης που ενώνει μια συνείδηση και ένα
[81 Προσθήκη στο αντίγραφο D: σωματικό]
οργανισμό, για να δημιουργήσει μια εμπειρικά εποπτική ενότητα μέσα στη φύση
[82 Προσθήκη στο αντίγραφο D: με μια κοσμικά πραγματική και εκτεταμένη έννοια],
είναι δυνατό οποιοδήποτε τέτοιο πράγμα όπως η αμοιβαία κατανόηση μεταξύ έμψυχων όντων που σχετίζονται με έναν κόσμο· και ότι μόνο έτσι μπορεί οποιοδήποτε γνωστικό υποκείμενο
[83 Στο αντίγραφο D, το υποκείμενο άλλαξε σε Εγώ]
να βρει τον πλήρη κόσμο και ταυτόχρονα να τον γνωρίσει ως έναν και τον ίδιο περιβάλλοντα κόσμο που ανήκει από κοινού σε αυτόν και σε όλα τα άλλα υποκείμενα. [Ideas Ι, σελ.125]
[84 Προσθήκη στο αντίγραφο D: Αυτό που στην πραγματικότητα παίρνει είναι ένα νέο στρώμα συνείδησης]
Το σωματικό ον είναι ουσιαστικά ένα ον το οποίο εμφανίζεται, το οποίο παρουσιάζεται δυνάμει των αισθητηριακών εκφάνσεων [sinnliche Abschattungen]. Η συνείδηση που γίνεται καταληπτή ως μέρος της φύσης [naturhaft apperzierte Bewußtsein], το ρεύμα των βιωμάτων, που δίνεται ως ρεύμα ανθρώπινης ή ζωικής συνείδησης, που βιώνεται επίσης σε σύνδεση [Verknüpfung] με τη σωματικότητα, φυσικά δεν γίνεται, μέσω αυτής της κατάληψης, κάτι που εμφανίζεται διαμέσου εκφάνσεων.
Και όμως έχει γίνει κάτι άλλο, ένα συστατικό μέρος της φύσης [Bestandstück der Natur]. Καθ΄εαυτό, είναι αυτό που είναι από την απόλυτη ουσία του. Αλλά δεν συλλαμβάνεται σε αυτή τη ρέουσα αυτότητα [Diesheit]. Αντίθετα, «συλλαμβάνεται ως κάτι»
[85 Προσθήκη στο αντίγραφο C: (ως μια κατάσταση)]·
και σε αυτήν την ειδικά ιδιότυπη πρόσληψη συγκροτείται μια υπέρβαση ενός ιδιότυπου είδους: εμφανίζεται τώρα μια ακολουθία συνειδητών καταστάσεων ενός ταυτοτικού πραγματικού Εγώ-υποκειμένου
[86 Στο αντίγραφο D το Εγώ-υποκείμενο αντικαθίσταται από ανθρώπινο υποκείμενο]
που εκδηλώνει σε αυτές, τις ατομικές πραγματικές ιδιότητές του, που τώρα —καθώς αυτή η ενότητα των ιδιοτήτων εκδηλώνεται σε καταστάσεις— συνειδηποιούνται ως ενωμένες με τον εμφανιζόμενο οργανισμό. Έτσι, ως κάτι που εμφανίζεται, η ψυχοφυσική ενότητα στη φύση, άνθρωπος ή ζώο, συγκροτείται ως σωματικά στηριζόμενη ενότητα [fundierte Einheit] που αντιστοιχεί στο στηρίζειν της κατάληψης [Fundierung der Apperzeption].
[87 Περιθωριακή σημείωση στο Αντίτυπο D: Συμπλήρωμα! Όσον αφορά την ενοποίηση]
Όπως στην περίπτωση οποιασδήποτε άλλης υπερβατικής κατάληψης (transzendierenden Apperzeption), έτσι και εδώ μπορούν να εκτελεστούν ουσιαστικά δύο στάσεις. Στη μία, η συλληπτική ματιά [erfassende Blick] μας κατευθύνεται στο καταληπτό αντικείμενο, τρόπον τινά, μέσω της υπερβατικής πρόσληψης [transzendierende Auffassung]· στην άλλη κατευθύνεται αναστοχαστικά στην
[88 Προσθήκη στο αντίγραφο D: την ίδια την τελευταία]
καθαρή προσληπτική συνείδηση [reine auffassende Bewußtsein]. Στην περίπτωσή μας, έχουμε, κατά συνέπεια, από τη μια πλευρά, την ψυχολογική στάση στην οποία η φυσικά εστιασμένη ματιά μας κατευθύνεται στα βιώματα — π.χ. ένα βίωμα χαράς, ως βιωματικές καταστάσεις ανθρώπων ή ζώων. Από την άλλη, έχουμε την φαινομενολογική στάση σε συνδυασμό με τα τελευταία
[89 Στο αντίγραφο D σε συνδυασμό με διαγραμμένο]
ως μια ουσιαστική δυνατότητα που αναστοχαστικά και αποκλείοντας τις θέσεις κάτι υπερβατικού, είναι μια στροφή προς την απόλυτη, καθαρή συνείδηση και βρίσκει, ως απόλυτο βίωμα [absoluten Erlebnisses], την κατάληψη μιας ακολουθίας καταστάσεων [Zuständlichkeitsapperzeption]: έτσι, στο παραπάνω παράδειγμα , το συναισθηματικό βίωμα της αγαλλίασης ως απόλυτο φαινομενολογικό δεδομένο, αλλά στο μέσο μιας συνάρτησης πρόσληψης που το εμψυχώνει [beseelenden Auffassungsfunktion] — ακριβώς η συνάρτηση της «εκδήλωσης» μιας ακολουθίας καταστάσεων [Zuständlichkeit] που συνδέονται με τον εμφανιζόμενο οργανισμό [erscheinenden Leibe] και ανήκουν σε ένα ανθρώπινο Εγώ-υποκείμενο. Το «καθαρό» βίωμα
[90 Προσθήκη στο αντίγραφο D: του συναισθήματος]
«βρίσκεται», κατά μια ορισμένη έννοια, μέσα σε αυτό που γίνεται καταληπτό ψυχολογικά, στο βίωμα ως μια ανθρώπινη κατάσταση· στην ουσία του παίρνει τη μορφή μιας ακολουθίας καταστάσεων και με αυτή τη μορφή της αποβλεπτικής σχέσης του με το ανθρώπινο Εγώ και τον ανθρώπινο οργανισμό.
[91 Προσθήκη στο αντίγραφο D: Στην καθαρή συνείδηση αυτή η μεταβολή σημαίνει ότι αντί για το απλό συναίσθημα που συλλαμβάνουμε εδώ, συλλαμβάνουμε το συναίσθημα ως ανήκον σε έναν άνθρωπο.]
Εάν το εν λόγω βίωμα - στο παράδειγμά <105> μας, το συναίσθημα αγαλλίασης - χάσει αυτή την αποβλεπτική μορφή (και είναι, ωστόσο, νοητό), υφίσταται πράγματι μια αλλαγή, αλλά μόνο στο ότι έτσι απλοποιείται, έτσι ώστε [σ. 126] γίνεται μια καθαρή συνείδηση, που δεν έχει πια το νόημα ενός συμβάντος στη φύση.
[92 Περιθωριακή σημείωση αυτής της πρότασης στο Αντίγραφο D: Βελτίωσε]
[Ideas Ι, σσ. 126-7]